Schouderpijn met of zonder uitstraling is een frequent voorkomende klacht in de dagelijkse praktijk. De pijn vindt meestal haar oorsprong in een anatomische structuur binnen de schouderregio. Soms wordt de pijn veroorzaakt door pathologische processen buiten de schouderregio, zoals een longtopcarcinoom (Pancoast-tumor) of een afwijking van de cervicale wervelkolom.

Indien de oorzaak van de pijn binnen de anatomische structuren van de schouder is gelegen, spreken wij van intrinsieke schouderpijn.

Een van de oorzaken van intrinsieke schouderpijn is chronische schouderinstabiliteit. In dit tijdschrift hebben wij reeds eerder een van de vormen van schouderinstabiliteit beschreven, namelijk de anterieure subluxatie van de schouder. Een ander type van schouderinstabiliteit is de multidirectionele instabiliteit van de schouder. 

​

Multidirectionele instabiliteit van de schouder (MDI) is geen zeldzame vorm van instabiliteit.Neer heeft deze vorm van schouderinstabiliteit vanaf 1980 beschreven en sindsdien wordt MDI in toenemende mate herkend. MDI wordt gekenmerkt door een toegenomen beweegbaarheid (laxiteit) in alle richtingen. De toegenomen laxiteit naar inferieur is pathognomonisch.

De instabiliteit van de schouder werd altijd naar oorzaak verdeeld in 2 vormen: de traumatische versus de atraumatische vorm. Inmiddels weten wij dat er nog een 3e vorm bestaat: de ‘verworven’ instabiliteit. De laxiteit bij deze vorm wordt veroorzaakt door een intensieve recidiverende belasting van het schouderkapsel zoals bij zwemmen, tennis, gymnastiek, gewichtheffen of zwaar bovenhands werk. De instabiliteit is ook te verdelen in willekeurige en onwillekeurige (sub)luxaties. Bij de willekeurige instabiliteit is de patiënt in staat om uit eigen beweging de schouder te luxeren.

​

Bij de ingreep worden een of twee kleine snedes (5 – 10 cm) aan de voor-onder en/of aan de achterzijde van het schoudergewricht gemaakt. De plaats van de snede wordt bepaald door de delen van het kapsel die de chirurg wenst in te nemen. De oppervlakkige weefsels (huid, onderhuids weefsel, oppervlakkig gelegen spieren) worden aan de kant geschoven. De kwaliteit van het kapsel wordt vastgesteld waarna het kapsel wordt verstevigd doordat in het kapsel een plooi wordt gemaakt die vervolgens met hechtingen op elkaar wordt vastgezet. Ook wordt het kapsel zo nodig met behulp van ankers opnieuw vastgezet aan het bot.

Bepalend voor het postoperatieve beloop zijn de grootte van het kapsel letsel (een kleine of een grote instabiliteit), de kwaliteit van het kapsel – band apparaat (kan de hechting goed worden vastgezet) en de spanning waarmee de hechting en de fixatie op het bot worden uitgevoerd. Als het goed is verstrekt de  orthopedisch chirurg deze gegevens aan de fysiotherapeut die de revalidatie coördineert.